.
Leon de Winter in een commentaar in Elsevier (15 mei 2010) over de EU en de Griekse crisis:
De groepspsychosen bij politici hebben deze crisis uitgelokt. Hoeveel twijfel er ook was, die Europese Unie moest en zou er komen. Vanaf het begin werden de regels die de schulden beperkt moesten houden, overtreden. Niemand hield zich eraan, ook wij niet. Ik ben altijd een tegenstander van de EU geweest, en dat was in sommige kringen bijna hetzelfde als het ontkennen van de Holocaust. De voorstanders waren verheven idealisten die feiten ondergeschikt maakten aan hun utopieën. Welnu, de feiten zijn koppig.
In betere tijden hadden de Grieken hun munt laten devalueren en hadden ze hun levensstandaard aan hun inkomsten aangepast. Maar binnen de EU? Ze konden makkelijke de boel flessen en hun ambtenaren salarissen en pensioenen bieden die nergens ter wereld hun weerga kenden. Straks zijn Portugal, Spanje en Italië aan de beurt.
Tevens een Engelstalig citaat van Clive Crook van the Atlantic:
History and ordinary prudence dictated that the union might be broad and shallow (a free-trade area, with embellishments, capable of taking in all-comers) or else narrow and deep (an evolving political union, confined to countries willing to be led there). Of the two, I always believed that the first was better. But the architects did not even have the brains to choose the second. They recognized no limits to their ambitions. They set about creating a union that was both broad and deep. A federal constitution, a parliament, a powerful central executive, one central bank, one currency - all with no binding sense of European identity. As for scale, well, the bigger the better. Today Greece, tomorrow Turkey. And why stop there? Madness.
Zie ook:
Better off out!
De Europese Vrijhandelsassociatie
_____